Kiedyś trzepak, dzisiaj Facebook.

Pamiętam, że jak byłam mała to wstawałam jak najwcześniej, by jak najszybciej zjeść śniadanie i wybiec na dwór. Ubranie nie miało dla mnie większego znaczenia. Byle by wygodnie i byleby schludnie. Ubierałam spodenki, które kompletnie nie pasowały do koszulki, ale kto by się tym przejmował mając 10 lat? Zbiegałam po schodach, zaraz po tym jak usłyszałam krzyki z pod klatki. Czekali już na mnie, a zegar wskazywał dopiero dziesiątą. Teraz wydaje mi się, że to środek nocy i wciąż się zastanawiałam dlaczego nie chciało mi się spać. Wyciągałam z piwnicy stary rower. Ciemno zielony składak, na którym w przeszłości jeździli moi wujkowie, ciocie no i mama. Nie przejmowałam się tym, że przy najnowszych modelach wygląda on jak pradziadek. Jeździł? Jeździł. Zresztą nikt nie zwracał uwagi na jego wygląd. Przypinaliśmy spinaczem karę do szprycy w taki sposób, że przy jeździe poprzez pocieranie karty rower wydawał dźwięk podobny do motoru.

W największym upale siedziało się w piaskownicy i lepiło się babki, ale nie były one takie zwyczajne. Piaskownica była piekarnią, a babki z piasku miały być wypiekami, które się sprzedawało. Wszyscy biegali i wykrzykiwali wymyślone zamówienia pakując piasek do jakiś misek, doniczek lub wiaderek. Pamiętam też, że często robiliśmy piasek milutki, czyli pomieszanie sypkiego z tym klejącym się, który miał być polewą, posypką i czym tam sobie wymyśliliśmy. Zbieraliśmy też wszelkiej maści rośliny, te ładniejsze i brzydsze. Miały różne zastosowania i role w całej zabawie, były niezbędnym dodatkiem bądź ozdobą. Mamy siedząc na ławce niedaleko, rozmawiały, plotkowały i popijały piwo smakowe schowane w reklamówkach, a w między czasie udawały, że zajadają się piaskowymi wypiekami.

Następnego dnia robiliśmy wielkie wesele na całe osiedle. Wybierało się parę, której wręcz wmawiano jakieś zauroczenie i ku zawstydzeniu państwa młodych urządzano im ślub. Przed obiadem, na który oczywiście trzeba było wrócić do domu, wszyscy zajęli się przygotowaniami. Dziewczyny ponownie robiły potrawy i wypieki, panowie jeździli na rowerze po osiedlu i zrywali nielegalnie wszelkiej maści kwiaty, by następnie części z nich oderwać płatki. Panna młoda wybierała dwie najbliższe koleżanki, by szły za nią i rzucały wspomniane wyżej płatki. W tym momencie chyba byłoby mi szkoda niszczyć piękne rośliny, które najlepiej czują się i wyglądają  na łodygach w ziemi. Z reszty kwiatów robiło się ozdoby, a z różowych koniczyn któraś z mam lub dziewczynek robiła wianek dla panny młodej. Tak mijała pierwsza połowa dnia i choć wszystkie te czynności wydają się szybkie i błahe to uwierzcie mi wtedy zabierało to sporo czasu.

Po południu wszyscy rowerami podjeżdżali pod wyznaczone miejsce ślubu. Może nie było idealnie, ale było pięknie. Wszędzie kwiaty, małe kamyczki, potrawy, które co prawda wyglądały podobnie. Bardzo często były to pobliskie krzaki, bo pomiędzy nimi była idealna drużka, a nieopodal znajdowały się betony, na których można było położyć poczęstunek. Para młoda bardzo zawstydzona szła do ołtarza, za nimi kroczyły koleżanki, które jeszcze zdobiły tą drogę płatkami, a cała reszta stała i wpatrywała się w ceremonie. Może miałam dobrych kolegów, ale wszyscy braliśmy to absolutnie na poważnie. Nawet sama przysięga, czyli skrawki z tego co zapamiętaliśmy z filmów, była prawie zgodna z tą prawdziwą. Raz jeden ja również brałam ślub z jednym kolegą. Lubiłam go, ale nic po za tym, mimo wszystko bardzo wczuliśmy się w sytuację.

Kolejnego dnia był ciąg dalszy tej historii. Młoda para zamieszkiwała jedne krzaczki i tam urządzali sobie mieszkanie, zaraz koło innych młodych małżeństw. Mężczyźni co dzień wychodzili „do pracy”, czyli pojeździć po osiedlu na rowerze, a kobiety szły na zakupy, gotowały i plotkowały. Wtedy piaskownica była wspólną kuchnią, roślinki zakupami, a zjeżdżalnia miejscem spotkań. Uwielbialiśmy tą zabawę, ale mimo wszystko nie trwało to długo, bo kolejnego dnia wszyscy byliśmy nią znudzeni i trzeba było wymyślić coś nowego. Właśnie wtedy bawiliśmy się w chowanego, w podchody, w policjantów i złodziei lub w policję i ludzi, którzy jeżdżą za szybko na rowerach. Naprawdę można było wtedy złapać mandat!

Tak mijały mi kolejne lata. Wybudowałam masę domów, przeprowadzałam się co rusz w nowe krzaki i upiekłam masę ciast oraz wyszłam za mąż. Rosłam szybko, choć w głowie wciąż pozostawałam małą dziewczynką… Wtedy właśnie się przeprowadziliśmy z całą rodziną, dosyć niedaleko, ale mimo wszystko opuściłyśmy z siostrą swoje osiedle. Wtedy wszystko się pozapadało, a my znalazłyśmy nowe koleżanki… Byłyśmy starsze, więc i zabawy się zmieniły, poza tymi w dom, bo to wciąż było aktualne.

W domu często zajmowałyśmy sobie czas we dwie, szczególnie w ziemie lub gdy dni były bardzo deszczowe. Była zabawa w szkołę. Początkowo same robiłyśmy sobie dzienniki lekcyjne, dopiero po jakimś czasie mama kupiła nam w papierniczym taki prawdziwy, jak mieli nauczyciele w szkołach.

Były lekcje, sprawdzanie obecności, tablice, zadania domowe i odpowiedzi na środku klasy, a nawet dyżury nauczycielskie na przerwach oraz wywiadówki. Był pokój nauczycielski, plotki i sprawdzanie bądź przygotowywanie kartkówek. Było wszystko, tylko uczniowie byli zmyśleni.

Kolejną zabawą była przychodnia. Ja byłam doktorką,  a moja siostra recepcjonistką. Zaraz przed moim pokojem rozkładała sobie deskę do prasowania, która była jej biurkiem. Miała duży, stary kalendarz godzinowy, niedziałający telefon, a nawet karty pacjentów, które przygotowałyśmy wcześniej. Do dzisiaj się śmieje, że wyglądały identycznie jak te u lekarza. Duża koperta, na niej numer pacjenta i jego podstawowe dane, w lewym rogu mała niebieska karteczka z dopiskiem do jakiego lekarza pacjent chodzi. Ja jako lekarz miałam przygotowane recepty, sama je robiłam na wzór tych, które dawał prawdziwy doktor, ale i masę innych karteczek do skierowań i oczywiście pieczątkę obowiązkowo. Wymyślałam choroby i leki oraz zapraszałam na wizytę następnego dnia. Potrafiłyśmy się tak bawić godzinami,  a nawet dniami!

Oczywiście były też zabawy lalkami Barbie, do których przygotowania były dłuższe niż sama zabawa, bo przecież trzeba było przygotować i urządzić cały domek. Były zabawy w rachunkowości. Nawet miałam do tego specjalny zeszyt i sztuczne pieniądze. Każde media miały swoją cenę, a cennik był wywieszony nad biurkiem. Były zabawy we fryzjera i plotki o ludziach, którzy nie istnieją.

Nie wiem jak jest teraz, czy dzieci biegają na zewnątrz z patykami w dłoniach imitującymi broń, czy może zamykają się jedynie na zabawy w postaci gier komputerowych. Wiem jedynie tyle, że place zabaw bywają coraz częściej puste, że starsze dzieci rzadko można spotkać w biegu, że prawie wcale nie słychać okrzyków radości. Szkoda, bo internet nigdy nie będzie bezpiecznym podwórkiem, zastrzykiem energii czy wytworem wyobraźni. Oceni, wsadzi do wora z innymi i nie da początków, które są istotne w budowaniu osobowości w latach późniejszych. Dlatego opowiadajmy najmłodszym jakie mieliśmy dzieciństwo, by ich również zachęcić do beztroski, na problemy będą mieli jeszcze czas.

Jakie było wasze dzieciństwo? W co się bawiliście i czy również jak ja wracaliście do domu brudni od stóp do głów? 

Pozdrawiam Was cieplutko! ♥